2. Shotgun

Tyle czasu minęło, ale to w sumie dobrze - ktoś zaczął to czytać (chyba). Drugi rozdział skończony (trochę krótki, ale się zrekompensuję), a ja mam szczerą nadzieję, że się spodoba (jeśli tak proszę o komentarz, a jeśli nie... to w sumie też proszę o komentarz - konstruktywna krytyka zawsze pomaga). Enjoy!

_______________________________________________________________

-…łowcami potworów.

Patrzę na niego osłupiała, wciąż z patelnią wyciągniętą przed siebie. Przez pierwsze kilka sekund jego słowa powoli docierają do mojego mózgu, a oni wbijają we mnie wzrok, czekając na reakcję.

I nagle, niespodziewanie dla chłopaków, którzy niemalże podskakują, wybucham niekontrolowanym śmiechem.

Stoję przed nimi, z wyszczerbioną patelnią w mojej lewej dłoni i zaśmiewam się do łez, niemalże kładąc się na żwirowej powierzchni parkingu. Oni rzucają sobie zdezorientowane spojrzenie.

- Ooo kurwa, chłopaki, to było dobre. Naprawdę dobre. Czy jestem w jakiejś  popieprzonej ukrytej kamerze? Moja  siostra was nasłała? – pytam, wciąż dusząc się ze śmiechu.

Dean otwiera usta, ale zamyka je niemalże w tej samej chwili. Sam patrzy na niego z tym ‘wszechwiedzącym’ błyskiem oku. Szepcze coś do Deana, a on potakująco kiwa głową. Sam spogląda na mnie.

- Nie, nie jesteś w popieprzonej ukrytej kamerze. My JESTEŚMY łowcami.

- Panowie proszę was, to było śmieszne za pierwszym razem, ale powtarzanie się psuje efekt.

Podczas gdy ja mówię, Dean podchodzi do samochodu i otwiera bagażnik. Zauważam ogromny biały pentagram na wewnętrznej stronie bagażnikowej klapy i wielką, wyglądającą na skórzaną, walizkę leżącą na obszarpanym dnie. Wygląda nieco podejrzanie i niepokojąco, ale hej, jesteśmy w Ameryce. Wolny kraj, nie mój samochód, nie moja sprawa.

A przynajmniej nie jest taką, dopóki Dean nie otwiera walizki. W tym samym momencie staje się to ‘moją sprawą’ pod każdym możliwym względem. Dlaczego? Ponieważ w środku walizki wala się niepoliczalna ilość (w większości zabójczej) broni, od małych i niewinnie wyglądających noży, przez pistolety/rewolwery/strzelby, aż do czegoś co przypomina  ogromny, zaostrzony na końcu drewniany kołek, który leży obok butelki wypełnionej wodą (a to jest oczywiście najbardziej niebezpieczna broń na całym cholernym  świecie, huh?)

- Czy ludzie z, cytuję: ‘popieprzonej ukrytej kamery’ mają coś takiego w swoich samochodach? – pyta Dean z sarkastycznym uśmieszkiem na ustach.

Prześlizguję wzrokiem po jego twarzy i przenoszę oczy na Sama. W jego spojrzeniu dostrzegam, że mówią śmiertelnie poważnie.

- Cóż, to wszystko musi mieć jakieś sensowne wytłumaczenie…- zaczynam, ale kończę kiedy dostrzegam wyraz twarzy Deana. Wygląda jakby chciał przywalić mi czymś z bagażnika. Czymś ciężkim.

- No dobra panowie, powiedzmy, że naprawdę jesteście łowcami. Dlaczego tutaj? Myślałam że w tej okolicy nic się nie dzieje. Kilka małych miasteczek i ten bar – mówię, wskazując głową na budynek z którego wyszliśmy zaledwie jakieś 10 minut temu.

- Sammy, naprawdę nie wydaję mi się, że powinniśmy jej to wszystko mówić. Znamy ją jakieś pięć jebanych minut! I nas zaatakowała! Cholerną, kurwa, patelnią! – Dean niemalże wybucha.

- Dean, wyluzuj. Posłuchaj… - Sam patrzy na mnie z cichą prośbą w oczach.

- Maya – pomagam mu, zorientowawszy się, że nie powiedziałam im swojego imienia.

- Maya. Słyszeliśmy o przypadkach dziwnych zniknięć w tej okolicy. I jesteśmy tu po to, by dowiedzieć się kto, lub co, mogło je spowodować. Myślimy, że mogło to być coś nienaturalnego, ale nie wiemy na pewno. Musimy zebrać trochę informacji.

- I gdzie niby macie zamiar to zrobić?

- W… - Sam zaczyna, ale Dean przerywa, czerwony jak dojrzały pomidor.

- Daj kurwa spokój! Naprawdę masz zamiar jej powiedzieć? Nawet to? Czy cię do końca popierdoliło czy to tylko ja?

- To ty. Daj mu dokończyć – mówię. Dean patrzy na mnie z żądzą mordu w oczach. Posyłam mu najbardziej niewinny uśmiech na jaki mnie stać i znowu patrzę na Sama.

- Jedziemy do naszej biblioteki. Cóż, nie jest to taka prawdziwa biblioteka, ale można to tak nazwać.

- Super. Jadę z wami.Tylko muszę zgarnąć rzeczy z baru.

- Nienienienienienie. Nie wydaje mi się. SAM! – Dean wygląda jak ktoś, kto właśnie skoczył do zimnego jeziora. Sam patrzy na niego bez słowa i uśmiecha się. Wyraz twarzy Deana jest tak komiczny, że żałuję niezabrania aparatu. Biegnę po swoje rzeczy i wracam do chłopaków. Rozmawiają ze sobą i jedyne co słyszę to donośne ‘Kurwa jego mać!’, które wydobywa się z ust Deana. Zgaduję, że nie jest specjalnie zadowolony z faktu, że jadę z nimi.

- No dobra chłopaki, gotowa do drogi! – krzyczę.

- Sam, pomyśl o tym jeszcze raz… - zaczyna Dean, ale Sam już wsiada do samochodu, zajmując miejsce kierowcy. Patrzę na siedzenie obok niego w tym samym momencie co Dean. Oboje zaczynamy biec w tym samym momencie i popychamy się podczas biegu. Słyszę zduszone ‘Kurwa mać’ kiedy staramy się przepchnąć do drzwi (Sam tylko się uśmiecha, siedząc sobie wygodnie). Otwieram drzwi pierwsza i usadawiam się na siedzeniu z triumfalnym uśmiecham na twarzy. Twarz Deana ponownie nabiera koloru dojrzałego pomidora (a może buraka?), kiedy otwiera tylne drzwi i siada na swoim miejscu.

- Sam, pamiętaj żeby powstrzymać mnie przed zamordowaniem jej, kiedy dotrzemy na miejsce. Proszę – mówi Dean, wciąż czerwony. – Przynajmniej daj mi wybrać muzykę.

Sam, ponownie, tylko się uśmiecha i odpala silnik. Patrzę przed siebie, na maskę samochodu za przednią szybą. Zapowiada się długa i interesująca podróż.

________________________________________________________________

P.S. Użyłam jakże pięknego 'Kurwa jego mać' w zastępstwie za 'Son of a bitch', ponieważ nic innego tak dobrze nie pasowało do sytuacji. Jeśli ktoś ma jakieś sugestie co do tłumaczenia tego wyrażenia (i nie tylko) feel free to tell me. Do zobaczenia w następnym rozdziale i may the force of Impala be with you.